Nowe interaktywne stanowisko wzbogaciło wystawę Muzeum Narodowego „Czarnobyl” w Kijowie. Każdy odwiedzający muzeum będzie mógł na własnej skórze przekonać się, jak wyglądała komunikacja w 1986 r. przy pomocy wojskowego telefonu polowego.
Materiał powstał we współpracy z Muzeum Narodowym „Czarnobyl” w Kijowie.
Na ekspozycji zaprezentowano telefony TA-57. Takie urządzenia były szeroko stosowane w jednostkach wojskowych podczas likwidacji skutków awarii w Czarnobylu. Co ciekawe – jak podkreślają muzealnicy – rozmowy przy użyciu takich aparatów nie dało się podsłuchać.
Muzealna ekspozycja to dwa urządzenia, które zostały wyprodukowane w 1982 r. Telefony tego typu służyły w wojskach radzieckich już od 1957 r. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom i niewielkiej wadze, nieprzekraczającej 3 kg, urządzenie można było szybko podłączyć do linii komunikacyjnej. Podłączenie nie przekraczało dwóch minut, a zasięg przy użyciu kanałów kablowych wynosił do 40 kilometrów. Zasilanie zapewniała bateria typu GB-10-U-1.3. Aby nawiązać łączność, należało kilkukrotnie pokręcić składaną rączką, która znajduje się z boku urządzenia.
Muzeum Narodowe „Czarnobyl” przypomina, że w likwidacji skutków wypadku wzięło udział ponad 40 różnych agencji rządowych, ministerstw i departamentów, zarówno ZSRR, jak i poszczególnych krajów związkowych, firm budowlanych i jednostek wojskowych. Podstawowym urządzeniem, które służyło do organizacji łączności w obozach polowych, był właśnie telefon TA-57.
Już od pierwszych chwil po awarii istniała potrzeba zorganizowania dużej ilości łącz telefonicznych i telegraficznych, aby zapewnić kontakt z Kijowem i Moskwą, a także innymi miastami Ukrainy i Białorusi.
Czarnobylska centrala telekomunikacyjna, która był zaprojektowana z myślą o terenach wiejskich, nagle stała się ogólnozwiązkowym ośrodkiem łącznościowym. W tych warunkach łącznościowcy stanęli przed trudnymi zadaniami, do których należało m.in. zapewnienie całodobowej pracy centrali, znaczne zwiększenie przepustowości łącz, zapewnienie bezpieczeństwa radiologicznego pracownikom, a także organizacja usług pocztowych ewakuowanej ludności.
Całodobowe funkcjonowanie węzła łącznościowego w Czarnobylu odbywało się w systemie zmianowym i wachtowym. Zmiany trwały 12 godzin, a wachty – do jednego miesiąca. Łączność zapewniało około 50 osób w tym m.in. operatorzy telefoniczni i telegraficzni, radiomechanicy i inni specjaliści.
4 maja 1986 r. pracująca na miejscu komisja rządowa, a także inne organy działające w Czarnobylu zyskały 27 bezpośrednich dalekodystansowych kanałów komunikacyjnych. Było to możliwe m.in. dzięki instalacji dodatkowego sprzętu na centrali w Czarnobylu, a także na centralach w rejonach czernihowskim, makarowskim, iwankowskim, owruckim czy poleskim.
Łącznościowcy na terenie 30-kilometrowej strefy wykluczenia położyli blisko 500 kilometrów linii kablowych, zbudowali dwie radiowe stacje przekaźnikowe, zainstalowali nową centralę na 2000 numerów, otworzyli centralę typu „Iskra” na 40 numerów, zainstalowali prawie 500 aparatów dalekodystansowych, a także telefony lokalne. Uruchomili również 16 radiowęzłów i z radiofonizowali 50 placów budowy.
Zobacz zdjęcia z ekspozycji:
Materiał powstał we współpracy z Muzeum Narodowym „Czarnobyl” w Kijowie. Zapraszamy na strony internetowe muzeum chornobylmuseum.kiev.ua oraz jego profil na Facebooku.
