Na oryginalnych fotografiach i filmach z likwidacji skutków awarii z 1986 roku możemy rozpoznać także poprzednika „czarnobylskiego dinozaura” – bojową maszynę inżynieryjną nr 1 (IMR-1 lub obiekt 616). Niektóre z egzemplarzy IMR-1 zachowały się do dzisiaj na terenie Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia, m.ni. w Prypeci. W wielu publikacjach zdarzają się pomyłki, błędne podpisy. Oto krótkie wyjaśnienie, czym był pojazd IMR-1.
Podobnie jak słynny następca, IMR-1 to bojowa maszyna inżynieryjna (инженерная машина разграждения). Konstrukcja z końca lat 60. ubiegłego wieku, wprowadzona do eksploatacji w 1969 roku. Tak samo jak następca (IMR-2) zaprojektowana w Biurze Konstrukcyjnym Maszyn Transportu (КБТМ) w Omsku, a produkowana w Nowokrematorskich Zakładach Budowy Maszyn.
Podczas trwającej 22 lata produkcji (1969-1991) powstało 1271 egzemplarzy.
Korpus pojazdu hermetyczny, chroniący dwuosobową załogę przed promieniowaniem (jednak w odróżnieniu od następcy, współczynnik osłabienia poziomu promieniowania do 10 razy).
Podstawową różnicą w stosunku do IMR-2 jest baza konstrukcyjna. W IMR-1 wykorzystano podwozie średniego czołgu T-55, w IMR-2 podwozie czołgu T-72. Stąd różnice w wymiarach, szczególnie w długości całkowitej: IMR-1 – 8950 mm, a IMR-2 – 9550 mm.
Inne podwozie to także inna masa pojazdu: 37,5 tony dla IMR-1, 44,5 tony w wersji podstawowej IMR-2. Stalowy pancerz u IMR-1, zastąpiono mieszanym, kompozytowym w przypadku IMR-2. W IMR-1 zastosowano silnik B-55 o mocy 427 kW/ 581 KM, w IMR-2 silnik B-84-1 o mocy 618 kW/ 840 KM.
Porównanie sylwetek IMR-ów:
Jak widać na fotografiach z 1986 roku, mimo znacznie słabszej ochrony przed promieniowaniem IMR-1 również uczestniczyły w pracach w pobliżu zniszczonego czwartego bloku:
Zobacz film z prac z udziałem IMR – burzenia zabudowań w rejonie stacji kolejowej w Janowie:
Autor opracowania: Jacek Domaradzki
