Budowa Sławutycza wymusiła istotne zmiany w infrastrukturze drogowej, a także uruchomienie szybkich połączeń autobusowych, aby można było komfortowo dostać się do miejscowości. Oto krótka historia inwestycji wokół nowego miasta czarnobylskich atomistów.
W celu usprawnienia transportu mieszkańców Sławutycza do elektrowni jądrowej w Czarnobylu i na Białoruś wybudowano mosty drogowe na rzekach Dniepr i Prypeć. Z kolei już we wrześniu 1986 r. wybudowano most na rzece Desna, będący nie tylko skrótem w drodze do Sławutycza, ale także częścią obwodnicy Czernihowa na trasie Kijów – Homel.
W 1987 r. wybudowana została droga ze Sławutycza w kierunku południowym, do skrzyżowania z drogą Czernihów – Czarnobyl. Z kolei dla poprawy bezpieczeństwa i zwiększenia przepustowości tę ostatnią trasę poszerzono.
Przed powstaniem drogi ze Sławutycza do skrzyżowania z trasą Czernihów – Sławutycz dojazd do miasta atomistów przebiegał przez miejscowości Lubecz i Ripky. Przykładowo autobus rejsowy z Kijowa do wsi Nedanczyczi jechał aż sześć godzin. Docierał do stacji kolejowej w tej miejscowości; tam też rozpoczynał swoją trasę powrotną. Nie było bowiem dworca autobusowego, gdzie pasażerowie mogliby czekać na przyjazd i odjazd autobusu.
Po pewnym czasie przystanek końcowy przeniesiono w pobliże pływającego osiedla Jakir na brzegu rzeki Werbka. Dworzec autobusowy umieszczono w metalowym wagonie. Po zasiedleniu Sławutycza dworzec przeniesiono w rejon ronda przy alei Bohaterów Czarnobyla – powstały tam tymczasowe perony i poczekalnia.
Dworzec autobusowy w mieście, znajdujący się tuż obok dworca kolejowego, otwarto 30 listopada 1989 r. Na parterze znajdują się kasy biletowe, a na piętrze – poczekalnia i bufet dla 28 osób. Z kolei w piwnicy są toalety.
Na początku istnienia miasta prasa pisała, że mieszkańcy Sławutycza muszą zmagać się z pewną niedogodnością – mianowicie miejscowość została wybudowana daleko od Dniepru. Władze Sławutycza i kierownictwo elektrowni atomowej podjęło więc wszelkie kroki, aby mieszkańcy mogli swobodnie łowić ryby lub po prostu odpoczywać na brzegu rzeki. Uruchomiono więc na tej trasie regularne połączenia autobusowe.
A jak wyglądała komunikacja z innymi rejonami Ukrainy? Od marca 1988 r. ze Sławutycza do Kijowa kursowało pięć autobusów, w tym jeden z rejsów prowadził przez dworzec autobusowy Darnycja i lotnisko Boryspol. Mieszkańcy miasta mieli do dyspozycji także połączenia: Sławutycz – Homel, Biała Cerkiew – Kijów – Sławutycz – Homel – Switłowodsk, Czernihów – Sławutycz – Briagin – Owrucz, Czernihów – Sławutycz – Lubecz, Sławutycz – Ripky, Czernihów – Sławutycz – Nedanczyczi, Sławutycz – Komarin, Sławutycz – Mnow.
Dziś sławutyczanie mają bezpośrednie połączenia autobusowe na trasach: Sławutycz – Kijów, Sławutycz – Czernihów, Sławutycz – Ripky, Sławutycz – Nedanczyczi, Sławutycz – Lubecz.
Co istotne w regionie wciąż prowadzone są inwestycje. W 2011 r. gruntownie przebudowano drogę z Czernihowa do Sławutycza. Zaplanowano także remont trasy ze Sławutycza na północ, do skrzyżowania z trasą Lubecz – Czernihów.
